Drzeworyt ozdobą domów na Kaszubach
Wspólne z centralnymi jest w obrazach kaszubskich białe tło, zastępowanie postaci świętego drzeworytem, zredukowanym następnie do minimum, i ogólny charakter, polegający na radosnym uwydatnieniu ornamentu. Tylko ornament ten i jego koloryt są tu inne, bardziej odpowiadające charakterowi malowanego sprzętu , w którego zdobieniu spotykamy się często z uwydatnieniem ulubionego tulipana. Zamiłowanie do ornamentu kwiatowego zaznaczyło się również w dawnej ceramice Kaszub i całego Pomorza Gdańskiego. Jeszcze na przełomie XIX wieku — pisze cytowany już autor etnograficznego szkicu tych regionów — zarówno police jak i szafki szelbiągów, zwłaszcza na Kaszubach, były szczelnie wypełnione różnego rodzaju wyrobami garncarskimi, zwłaszcza miskami, talerzami, kubkami, pięknie glazurowanymi, a także zdobionymi.” Zdobienie, a więc barwne polewy i malarski ornament, stanowi bardzo charakterystyczną cechę ceramiki Pomorza Gdańskiego, szczególnie jednak Kaszub. Znamienny jest tu rodzaj wieńca z dużych, z rozmachem malowanych kwiatów, umieszczanego na brzuścu dzbanków i garnków. Ornament taki, zwłaszcza ten malowany swobodnie, plamowo, wypełnia często przeważną część powierzchni naczynia, czyniąc z niego obiekt o dużych walorach barwnych. I tu znowu możemy zanotować to samo co przy skrzyniach: ornament kwiatowy ceramiki kaszubskiej jest znacznie bujniejszy i bogatszy od występującego na naczyniach z innych części Pomorza Gdańskiego, gdzie przybiera przeważnie postać motywu rytmiczno-graficznego, w postaci schematycznych uliścionych gałązek.
