Specjalność chaty kurpiowskiej
Specjalnością chaty kurpiowskiej jest pokrycie belki poziomej podtrzymującej szczyt domu — jednym albo kilkoma pasmami dekoracyjnych nacięć, tworzących jednolity, rytmiczny wzór. Szczyt nie jest jedynym miejscem chaty kurpiowskiej objętym zdobieniem. Wykorzystywane do tego są również kożuchowania węgłów, okiennice, drewniane gzymsy nadokienne i niekiedy również drzwi. Motywy są tu przeróżne, jednak dość częste bywają kompozycje z wplecionymi sylwetami zwierząt, kogutów i innych ptaków, które zbliżają te wyrzynane ornamenty do papierowych wycinanek, jednej z głównych gałęzi sztuki kurpiowskiej. Podobnie dekorowane bywają i drzwi, gdzie drzewka, wijące się łodygi, gwiazdy i motywy zbliżone do nich wypełniają płyciny i ramową konstrukcję. W budynkach gospodarczych interesujący jest ich bardzo często spotykany układ polegający na stawianiu budynków szeregiem, jedne przy drugich, coraz to wyższych i szerszych, przy utrzymaniu jednej linii ściany bocznej zewnętrznej w stosunku do podwórza, skutkiem czego od wewnątrz tworzy się schodkowana bryła, z szeregiem daszków ozdobionych szparogami. Układ taki, wizualnie mający coś wspólnego z pagodami, nie występuje w Polsce nigdzie indziej poza Kurpiami i jest znamienną ozdobą tamtejsze; krajobrazu. Wśród drewnianych kapliczek, szczególnie gęsto występujących w okolicy Kadzidła, łatwo dają się wyróżnić dwa główne typy: dawniejszy i nowszy. Typ pierwszy — to kapliczki czworoboczne, założone na kwadracie, przykryte dachem: ostrosłupowym, zakończonym kulą i żelaznym krzyżem.
